تأثیر تمرین هوازی بر استرس اکسیداتیو بافت کلیوی رت‌های مبتلا به انفارکتوس قلبی

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر‌ تمرین هوازی بر شاخص‌های منتخب استرس‌ اکسیداتیو در بافت کلیۀ رت‌های مبتلا به انفارکتوس قلبی بود. بدین‌منظور، 24 سر موش صحرایی نر ویستار چهار هفته، پس از جراحی و به‌صورت تصادفی در سه گروه شم (تحت جراحی بدون ایجاد انفارکتوس) (8‌n=)، کنترل انفارکته (8‌n=) و تمرینی انفارکته (n=8) قرار گرفتند. جهت انجام پژوهش، گروه تمرینی مبتلا به انفارکتوس قلبی فعالیت دویدن زیربیشینه روی تردمیل جوندگان را طی 10 هفته (‌پنج روز در هفته، هر جلسه به‌مدت 50 دقیقه با شدت 17 متر بر دقیقه) اجرا نمودند و در این مدت، گروه‌های شم و کنترل هیچ‌گونه فعالیت ورزشی نداشته و در قفس نگهداری می‌شدند. پس از اتمام پروتکل تمرینی، سطوح فعالیت آنزیم‌های کاتالاز، گلوتاتیون پراکسیداز، گلوتاتیون احیا‌شده و مالون‌دی‌آلدهید در بافت کلیه اندازه‌گیری گردید. آنالیز آماری داده‌ها نشان می‌دهد که اختلاف معناداری در سطح فعالیت آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز بافت کلیه در گروه‌های سه‌گانه وجود ندارد؛ اما سطوح فعالیت آنزیم کاتالاز و گلوتاتیون احیا‌شدۀ بافت کلیه در گروه‌های تمرینی مبتلا به انفارکتوس قلبی و کنترل مبتلا به انفارکتوس کاهش معناداری را نسبت به گروه شم نشان می‌دهد. براساس نتایج، اختلاف معناداری در آنزیم کاتالاز و گلوتاتیون احیاشده در بین گروه‌های تمرینی مبتلا به انفارکتوس قلبی و کنترل مبتلا به انفارکتوس وجود ندارد. علاوه‌براین، سطح مالون‌دی‌آلدهید در موش‌های با انفارکتوس قلبی به‌طور معناداری افزایش پیدا کرده است؛ اما میزان فعالیت این آنزیم در گروه تمرینی مبتلا به انفارکتوس قلبی به‌طور معناداری کمتر از گروه کنترل مبتلا به انفارکتوس می‌باشد. نتایج به‌دست‌آمده حاکی از آن است که مداخلۀ ورزش دویدن پیوسته به‌مدت 10 هفته با میانگین شدت کار معادل 65 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی از طریق کاهش سطح پراکسیداسیون لیپید سبب کاهش استرس اکسیداتیو و بهبود عملکرد بافت کلیه پس از انفارکتوس قلبی می‌شود.